Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Simus igitur contenti his. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Sed quot homines, tot sententiae; Scrupulum, inquam, abeunti; Haec dicuntur inconstantissime. Hoc est non dividere, sed frangere.

Venit ad extremum; An hoc usque quaque, aliter in vita? Sed quod proximum fuit non vidit. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Nihil opus est exemplis hoc facere longius.


  1. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
  2. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.
  3. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?
  4. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.
  5. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Nam bonum illud et malum, quod saepe iam dictum est, postea consequitur, prima autem illa naturae sive secunda sive contraria sub iudicium sapientis et dilectum cadunt, estque illa subiecta quasi materia sapientiae.

 

Si enim ad populum me vocas, eum.

Sed quid sentiat, non videtis. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quae cum essent dicta, discessimus.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sed haec omittamus; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Ad eos igitur converte te, quaeso. Sedulo, inquam, faciam. Cur iustitia laudatur? Iam contemni non poteris. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Sed quid sentiat, non videtis. An nisi populari fama? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.


  • Nihil illinc huc pervenit.
  • Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.